Yağmur Kuşları

Yağmur kuşları oldukça değişik yaşam alanları olan kuşlardır. Vücut yapıları değişiktir. Sulak alanlarda yaşarlar. Gagaları düz, ince, uzun veya kıvrık olur. Bacak yapıları bakımından çöl iklimine uyum sağlamıştır. Step alanlarda da yaşamaya alışkanlık kazanmışlardır. Hayvansal gıdalar ile beslenirler. Balık avlamak, başkalarının besinlerini çalmak, yumuşakçaların kabuklarını açmak başlıca özellikleridir ve bu metotla beslenirler. Denizle iç içe yaşayan türlerde tuz bezi gelişmiştir. Erkek ve dişi kuluçkaya yatmada ortaklaşa bir tutum sergiler. Sağdan soldan topladıkları taş, midye kabukları gibi malzemelerin üzerine yumurtalarını koyarlar. Kuluçkaya beraber yatarlar. Vahşi doğada oldukça sevecen görüntüleriyle ayırt edilirler. Belirli bir yaşam stilleri vardır. Alışkanlıklarının dışına çıkmazlar. Sanki belirli bir yaşama programlanmış gibidirler. 

Yağmur Kuşları Familyası

Yağmur kuşları oldukça çeşitli türlere ayrılmıştır. Familya oldukça geniştir. Martıgiller, Jakanagiller, Çullukgiller, Sumrugiller, Dalıcımartıgiller, Korsanmartıgiller, Yağmurcungiller, Poyraz kuşugiller, Kılıçgagagiller, Bataklık kırlangıcıgiller bu familyada yer alan belli başlı türlerdir.

Bu türlerden elbette en çok gözümüze aşina tür Martıgiller olarak dikkat çeker. Yani Martılar. Martıları denize kıyısı olan şehirlerde çok görürüz. Cevval ve cesaretli kuşlardır. Pragmatist huylarıyla dikkat çekerler. Kendisine atılan simit parçalarına asla hayır demezler. İnsanlara bu amaçla yaklaşırlar ve kendisine simit atıldığı dakikalar içerisinde sanki cici bir muhabbet kuşu kadar uysal ve evcil bir intiba yaratırlar. Sesleri kulağa çok melodik gelmez. Yemek konusunda seçici değillerdir. Ne bulsa yerler. Kavga ve gürültü hayatlarının vazgeçilmez eylemlerindendir. Larus, Rissa, Pagophila, Xema, Creagus, Rhodostethia gibi cinsleri vardır.

Açıkçası martıları betonlaşmış şehirlerimizin sahillerinde görmek hoşuma gider. Şehrin tüm yapaylığına karşı doğal bir karşı duruş gibidir benim gözümde. 

Mağara Ayısı

Mağara ayısı , Pleistosen devirde Rusya, Almanya, İspanya, Fransa ve Afrika'nın kuzeyine yayılmış bir türdü. Boyut olarak günümüz Boz ayısına denk bir canlıydı. Erkekler 400 ila 1000 kg arası, dişiler ise 250 kg civarlarında ağırlığa sahiptiler. Boz ayı gibi Mağara ayısı da kış uykusuna yatmaktaydı. Bilim adamları tarafından yapılan araştırmalarda bu türün diş yapılarından dolayı vejetaryen olduğu belirlenmiştir.

Milattan önce 25.000 sene önce Mağara ayısının neslinin tükendiği ve buna değişen iklimin sebep olduğu tahmin edilmektedir. İnsan türünün popülasyon olarak Avrupa ve Asya'da hissedilir bir şekilde artışının da mağara ayısının neslinin tükenmesinde önemli bir payı olduğu düşünülmektedir.

Ayı denince hepçil yani et ve ot ayırt etmeden yiyen bir canlı türü akıllarda belirse de mağara ayısının otçul olduğu, fosillerin incelenmesi neticesinde neredeyse kesinlik kazanmıştır. Fosillerdeki karbon 13 ve azot 15 izotoplarının miktarı ve yoğunluğuna bakılmış, otçul olduğuna dair bulgular bu sayede gün yüzüne çıkmıştır. Mağara ayısının tek bir beslenme stilinin olması yani otçul olması, muhtemelen değişen iklim şartlarıyla yiyeceğe ulaşmasını zorlaştırmış ve bu nedenle soyunun tükenmesine sebep olmuş olabilir. Zorlu doğa şartlarında insanla karşı karşıya gelmesi de bu süreci hızlandırmış olabilir.

Ayrıca Mağara ayısı zoolojik literatürde ''Ursus spelaeus'' olarak adlandırılır. Nesli geç pleistosen döneminde tükenmiştir. 

Mağara ayısı hakkındaki bu bilgiler 

1. ^ The Editors of Encyclopaedia Britannica, The Editors of Encyclopaedia Britannica. "Cave Bear". Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica, inc. 20 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2020.
2. ^ Sade, Gizem. "Mağara ayılarının neslinin tükenmesinin sorumlusu modern insan mı?". Euronews. Euronews. 15 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2020.
3. ^ King, Logan. "Cave Bears Probably Did Eat Their Vegetables". Sciworthy. www.sciworthy.com. 19 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2020.

Kaynaklarından derlenmiş ve kaleme alınmıştır.