Çocukluğumuzun oyunu olan taso, 90'lı yıllar ve 2000'li yılların başında adeta fenomendi. Önce Looney Tunes kahramanlarının yer aldığı tasolar, daha sonra da pokemon karakterlerinin yer aldığı tasolar piyasaya çıktı. Çocuklar, sokaklarda kaldırım üstünde taso oynar, birbirlerine üstünlük sağlamaya çalışırlardı. 'Ütmek' tabiri fazlasıyla dillendirilirdi. Ben de çok taso oynamışımdır çocukluğumda. Şimdi olsa yine oynarım.
Aslında taso oynamak ve biriktirmek her ne kadar keyifli olsa da bunu cips markalarının bir pazarlama yöntemi olduğunu o yıllarda pek düşünmezdik. Bu yağlı cipsleri taso uğruna hemen hemen her gün yemenin sakıncalı olduğunu hiçbirimiz bilmezdik. Belki de biriktirdiğimiz eser miktarda tasoyla arkadaşlarımızı ütmek işin en karlı tarafıydı. Tabi şans bu ya belki de ütülmek vardı kaderde...
Taso biriktirme olayını abartanlar da vardı. Öyle ki yanında bele bağlı çantası ve içinde düzinelerce tasoyla gezip taso oynamak için rakip arayan kişiler de gördüm. Benim kuzenim de tam bir taso müptelasıydı. Tasosu o kadar fazlaydı ki bana hatırı sayılır miktarda hibe bile etmişti.
